آمدم مجلس ترحیم خودم،

                                                    همه را می دیدم همه

                                                   همه ی آن هایی که نمی دانستم

                                                   عشق من در دلشان نا پدید است

                                                   واعظ از من می گفت،

                                                   از نجابت هایم،

                                                  از همه خوبی ها

                                                   وبه خانم ها گفت:

                                                  اندکی آهسته

                                                تا که مجلس بشود سنگین تر

                                               راستی این همه اقوام و رفیق!!!

                                               من خجل از همه شان

                                               منکه یک عمر گمان می کردم

                                               تنهایم

                                              و نمی دانستم

                                             من به اندازه ی یک مجلس ختم،

                                             دوستانی دارم

                                             همه شان آمده اند

                                            چه عزادار و غمگین

                                            من نشستم به کنارهمه شان

                                           وه چه حالی بودم

                                           همه از خوبی من می گفتند

                                           حسرت رفتن ناهنگامم

                                          خاطراتی که از من

                                         که پس از رفتن من ساخته اند

                                         از رفاقت هایم،

                                        از صمیمیت دوران حیات

                                        یک نفرگفت:چه انسان شریفی بودم

                                        دیگری گف:فلک گلچین است

                                       یک نفر هم می گفت:

                                       منو او وه چه صمیمی بودیم

                                       و عجب است مرا

                                       او سه سال است که بامن قهراست

                                      یک نفر ظرف گلابی آورد

                                      و کتاب قرآن

                                      که بخواند کتاب

                                      و توابش برساند به من

                                      گرچه برداشت رفیق

                                      لای آن باز نکرد

                                      و ثوابی که نیامد برمن

                                      آنکه صدبار به پشت سرمن غیبت کرد

                                      آمد آن گوشه نشست

                                      من کنارش رفتم

                                      اشک در چشم و،عزادار و غمین

                                     خوبیم را می گفت

                                     چه غریب است مرا

                                     آن ملک آمد باز

                                     آن عزیزی که به او گفتم من

                                     فرصتی میخواهم

                                     خبر آورد مرا
                                     می توانی برگردی

                                    مدتی باشی درجمع عزیزان خودت

                                    نوبت بعد تورا خواهم برد

                                    روح من رفت کنار منبر

                                    وچه آرام به واعظ فهماند

                                    اگر این جمع مرا میخواهند

                                    فرصتی هست مرا

                                    و می توانم برگردم

                                    من نمی دانستم این همه قلب مرا میخواهند

                                   باعث این همه غم خواهم شد

                                   روح من طاقت این موج پرازگریه

                                     ندارد هرگز

                                   زنده خواهم شد

                                   باز واعظ آهسته گفت:

                                  معضرت می خواهم

                                  هه خبر تازه رسیده است مرا

                                  گویا شادروان مرحوم

                                  زنده هستند هنوز

                                 خواهرم جیغ کشید و غش کرد

                                 وبرادر به شتاب مضطرب رفت که رفت

                                 یک نفر گفت که تکلیف مرا روشن کن

                                اگر او مرد خبر فرمایید

                                 سوگواری بکنیم

                                عهد مانیست به دیدار کسی که زنده است

                                دل او شاد کنیم

                                کارما شادی روح مرحومان است!!!

                               واعظ آمد پایین

                               مجلس از دوست تو می گشت عجیب

                               صحبت زنده شدن چون گردید

                              ذکر خوبی هایم همه برلب خشکید

                               ملک از من پرسید:

                               پاسخت چیست؟

                               بگو؟

                                تو کنون می آیی؟

                               یا بدین جمع رفیقان خودت می مانی؟

                               چه سوال سختی؟

                               بودن و رفتن من درگور پاسخ آن

                               زنده باشم بی دوست؟

                               مرده باشم با دوست؟

                               زنده باشم تنها،

                               مرده در جمع رفیقان عزیز،

                               منکه در حیرتم از کرده ی این مردم تیز...؟

                               کاش باور بکنیم،کاش بیدارشویم،

                              خوب اندیشه کنیم،معنی واقعی آمدن

                              و رفتن چیست؟کاش دلی شاد کنیم تا

                                       هنوز در برماست...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: